Χειμωνιάτικο δείπνο Κυριακής και Σκορτσονέρα

 

Μπήκαμε επισήμως σε χειμωνιάτικη διάθεση. Νυχτώνει πολύ νωρίς. Το σαββατοκύριακο νύχτωσε από τις τρεισήμιση. Μια ώρα που συνήθως στην Κύπρο αποκαλείς "μεσημέρι" ή έστω "απομεσήμερο" αφού συχνότερα γευματίζουμε μετά τις δύο.Γευματίζουμε; Γευματίζαμε,εννοώ. 

Οι Κυριακές με τον Λάβη διαφέρουν πολύ από τις Κυριακές της Κύπρου.
Δεν περιέχουν εκκλησία και μεγάλο γεύμα στης γιαγιάς. Καμιά φορά το πρώτο, ποτέ το δεύτερο.

Οι χειμωνιάτικες Κυριακές μας, σε αντίθεση με τις καλοκαιρινές,είναι συνήθως σπιτικές. Μπραντς το μεσημέρι, εφημερίδες,ταινίες,βιβλία, στην μικρή μας δυάδα. Είναι ίσως η μόνη μέρα που περνάμε μαζί. Εκτός αν τύχει κάτι. Και με εξαίρεση της ηρεμίας, τον μεγάλο περίπατο του Μάρσαλ. :) Συνήθως είναι η μέρα που φτιάχνω κάποιο ιδιαίτερο γλυκό κι ένα "γερό" δείπνο.

Η κουζίνα δεν χρειάζεται αναμμένη θέρμανση τις Κυριακές. Ζεσταίνεται από τον φούρνο. Δεν χρειάζεται σαπούνι ή αρωματικό χώρου. Κατακτάται από το άρωμα του γλυκού, μια τεράστια αγκαλιά βανίλιας ή φρούτων ή θερμαντικής σοκολάτας. Χαίρεσαι να μπαίνεις μέσα.Νιώθεις πως ναι, είσαι σπίτι.

Ίσως γιατί στη Μεσόγειο το σπίτι έχει πάντα μια μαγική κουζίνα να το ζεσταίνει. Και μόνο τότε,θεωρείται σπιτικό.

Την Κυριακή που μας πέρασε, έφτιαξα ένα τέλειο κέικ σοκολάτας χωρίς αλεύρι. Θα ανεβάσω την συνταγή σε μερικές μέρες, όταν θα το έχω ξαναφτιάξει σε τούρτα για τα γενέθλεια του Λάβη.

Πριν το γλυκό,έφτιαξα το δείπνο μας.
Βοδινό  με πουρέ λαχανικών και φασολάκια.

Βοδινό Αργεντινής, λαχανικά Παγόχωρας, φασολάκια Ελλάδος. 

Το βοδινό, ακριβό,δεν τ΄αγοράζουμε συχνά. Ένα κιλό βέβαια, στοιχίζει πολύ λιγότερο από 2 στέικς των 180γρ. σε Αργεντίνικο Εστιατόρειο. Άρα,κατά κάποιο τρόπο ναι,είναι φθηνό.
Έβαλα σε ένα ταψί λίγο κόκκινο κρασί με μπαχαρικά. Τί μπαχαρικά; Δεν έχει σημασία,νομίζω.
Κοκκίνησα το κρέας από όλες τις πλευρές στο τηγάνι και ακολούθως το αλάτισα και το έβαλα στο ταψί, το σκέπασα και βουρ στον προθερμαινόμενο φούρνο για 40-50 λεπτά,στους 170°C. Λίγα λεπτά πριν το βγάλω από τον φούρνο,αφαίρεσα το αλουμινόχαρτο για να πάρει λίγο χρωματάκι.
Δεν το τρώμε καλοψημένο,όπως βλέπετε στη φωτογραφία.

Ο επίτηδες μη πηκτός πηκτός πουρές φτιάχτηκε από καρρότα,πατάτες και schwarzwurzel,που στα ελληνικά ονομάζεται σκορτσονέρα ή σταρίδα. Η σκορτσονέρα ήτανε κατεψυγμένη,όμως στις φωτογραφίες παρακάτω βλέπετε φρέσκια,που είχα αγοράσει και μαγειρέψει πριν μερικές μέρες.
Στον πουρέ μ΄αρέσει να αναμιγνύω φρέσκα βότανα. Αυτή τη φορά,πρόσθεσα σχοινόπρασο.

Εδώ και κάποιο διάστημα, αγοράζω μόνο φασολάκια Ελλάδος. Γλυκά,ολόγλυκα, ακόμηκι αν τα σερβίρεις βραστά.
Τα φασολάκια ξεχάστηκαν στο νερό, λάθος μου, σχεδόν λιπόθυμα τα θυμήθηκα αλλά τέσπα,συμβαίνουν αυτά! :))))) Κανονικά, βράζεις το νερό, ρίχνεις τα φασολάκια για μερικά λεπτά και τέλος,τα ρίχνεις σε παγωμένο νερό για να μείνουν τραγανά και πρασινωπά πρασινωπά (πράσινα και χαρωπά δηλαδή :) ).



Για μια πεντανόστιμη σάλτσα, χρησιμοποιήσα τον ζωμό με το κρασί που υπήρχε στο ταψί μετά το ψήσιμο, τον έβαλα σε ένα κατσαρολάκι, με αλάτι. Τον έδεσα με τον πουρέ που ήταν ήδη έτοιμος. -Γιατί να χρησιμοποιήσεις αλεύρι όταν έχεις έτοιμο τον πουρέ;- και του πρόσθεσα στο τέλος φρεσκοτριμμένο μαύρο πιπέρι. 

Φυσικά,έμεινε αρκετό φαγητό και για το δευτεριάτικο γεύμα στο γραφείο.
Η μεγάλη μου αγάπη όμως είναι να φυλάω μερικές φετούλες ψητού/ρόστου και να τις βάζω σε σάντουιτς με πράσινα,ντοματούλα και κάποιο ελληνικό τυρί. μιάμ!

 Και τώρα στην Schwarzwurzel-Σκορτσονέρα

Στα ελληνικά η σκορτσονέρα, υπάρχει σε παλαιότερα λεξικά, και θεωρείται εξαιρετικό αντιβηχικό ενώ πλέον, γνωρίζουμε πως είναι καταπληκτική τροφή για διαβητικούς.

Την Σκορτσονέρα, τη γνώρισα στο εστιατόρειο του Πανεπιστημίου πριν μερικά χρόνια. Νόμισα πως επρόκειτο για κομματάκια σελινόριζας αλλά τελικά όχι,κάτι άλλο ήταν. Δοκίμασαν όλοι από το πιάτο μου εκείνο το απόγευμα - οι Έλληνες ποτέ δεν τρώγαμε μεσημέρι μεσημέρι- μα κανένας δεν ήξερε τί ήταν. Και στο μπουφέ αναγραφόταν "λαχανικά" ,τίποτα περισσότερο.
Κατά τις μεγάλες πείνες ο κόσμος τρεφόταν με αυτές τις ρίζες, πλέον όμως έχουν ξεχαστεί από τις περισσότερες κουζίνες ενώ στην Ελλάδα η σκορτσονέρα η κροκόφυλλη στην Εύβοια κινδυνεύει με αφανισμό.Αν πρόκειται για το ίδιο φυτό,δεν γνωρίζω.
Η ετοιμασία της; Φοράς γάντια και πλένεις προσεχτικά την ρίζα. Θέλει μπόλικο νερό,μην ξεχνάμε πως ήταν στο χώμα,το οποίο κουβαλάει ακόμη μαζί της.

 Ξεφλουδίζουμε με το μαχαίρι τη ρίζα, και την ρίχνουμε απευθείας σε νερό με χυμό λεμονιού.  Βέβαια,γνώρισε και την λεμονόκουπα. Ελληνικά κόλπα αυτά :)))

Για πρώτη φορά μαγειρέματος, ακολούθησα την πιο απλή συνταγή. Την έβρασα για 10-15 λεπτά,στο τηγάνι,αφαίρεσα το νερό και πρόσθεσα βούτυρο. Αλάτισμα και βουαλά! :)

Σκορτσονέρα νόστιμη σε μια πράσινη σαλάτα όπως το λυκοτρίβολο

Η γεύση της, θυμίζει αγκινάρα, ενώ για μερικούς άλλους μοιάζει με αυτήν του σπαραγγιού αλλά και των στρειδιών...

Μυστήριο ο ουρανίσκος τ΄ανθρώπου τελικά! :))))))