βολτάδα σε Ασίζη και Ρώμη

Την περασμένη βδομάδα πεταχτήκαμε στην Ιταλία. Συνδιασμός επαγγελματικής υποχρέωσης και οικογενειακής, που μόνο υποχρέωση δεν ήταν! Τα πρώτα γενέθλεια του ανηψιού του Λάβη μου, η μεγάλη ευκαιρία για να δούμε επιτέλους το μωρό, το πιο χαμογελαστό χαμογελαστό χαμογελαστό χαμογελαστό μωρό που έχω δει ποτέ! (και να σκεφτείς ότι όλα τα μωρά του οικογενειακού και φιλικού κύκλου μας στην Κύπρο είναι χαμογελαστούλια!)
Θα ήθελα πάρα πολύ να σας βάλω φωτογραφία του-για να δείτε πόσο μελένιο είναι- όμως δεν βρίσκω σωστή την έκθεση παιδιών στο διαδύχτιο, ειδικά όταν και οι γονείς τους είναι κάθετα αντίθετοι με την συγκεκριμένη πρακτική.


O Καρδούλης, ο Μασκαράκος, κλαίει 1 δευτερόλεπτο και στο 2ο δευτερόλεπτο ήδη γελάει! Έχει και δύο υπέροχα λακκάκια, να τονίζουν ακόμη περισσότερο τη δαντέλα χαμόγελο που έχει στο προσωπάκι του σχεδόν συνέχεια...ΕΡΩΤΑΣ! Φυσικά ως μονοπαίδι σε ολόκληρη την φαμίλια, έχει την προσοχή όλων, την υπέρμετρη αγκαλίτσα και ναι...δεν το αφήναμε λεπτό χωρίς αγκαλιά! Στην επιστροφή, μόνο που δεν τον έβαλα κρυφά στη βαλίτσα μας... :))))))))))))))))

Φτάνοντας στην πόλη που μένουν, την Περούτζια, ήθελα να κλάψω από συγκίνηση. ΒΟΥΝΑ! Βουνά παντού! Στην παγόχωρα σπάνια βλέπεις λόφους, πόσο μάλλον να είναι ολόκληρη η πόλη κτισμένη στα ψηλά, ανάμεσα σε πεύκα, αμπέλια και ελαιόδεντρα. Μου θύμιζε το χωριό μας στην Κύπρο, σε απόχρωση τερρακότας. Η ευρύτερη επαρχία της Ούμπριας επανάληψη του ίδιου μοτίβου. Πράσινο λόγω εποχής, αμπέλια, ελαιώνες, βουνά και πεδιάδες. Εκκλησίες μεγαλοπρεπείς και χωριουδάκια χαριτωμένα να τις περιτριγυρίζουν.
Δυστυχώς είχα φτάσει νύχτα, και πτωματέξ, έτσι στον μοναδικό περίπατο που κάναμε στο κέντρο της Περούτζια, φύλαξα τις εικόνες στο μυαλό και όχι στη φωτογραφική μου, που είχε μείνει στο δωμάτιο. Ανάμικτη η αρχιτεκτονική ιστορία, από την Ετρούσκικη Πύλη σε ρωμαϊκά γλυπτά, σε νεοκλασσικά κτίρια και στην μεσαιωνική αύρα που αγκαλιάζει όλα τα υπόλοιπα. Πλατείες και φιδίσια σοκκάκια, μοντέρνα καταστήματα σε παραδοσιακά κτίσματα. Εντελώς διαφορετική παλιά πόλη από τη κεντροευρωπαϊκή. Στο Φρούριο, έχουν μέχρι σήμερα, θέα ολόκληρης της περιοχής. Απίστευτο στρατιωτικό πλεονέκτημα. Είπαμε να επαναλαμβάναμε τον περίπατο μαζί με την φωτογραφική μα δεν τα καταφέραμε.  Στο επόμενο ταξίδι.


Στο σπίτι η νεομαμά είχε ετοιμάσει δείπνο σαν σε 5άστερο ιταλικό εσιατόρειο. Να τα αντιπάστι, να τα λαζάνια, να το πιάτο με κρέας, να η σαλάτα, να το ντόλσε! Και τις επόμενες μέρες, ιταλικό γεύμα ιταλικό δείπνο με την ίδια σειρά. Ευτυχώς πείστηκε να αφαιρέσει το επιδόρπιο. Αλλά τα κέικς και τα μπισκότα για πρόγευμα, δεν τα γλυτώναμε ενώ να ζητήσεις ψωμοτύρι δεν μπορούσες, αφού τόσο το γεύμα όσο και το δείπνο είχαν μεγάλες δόσεις τοπικών τυριών και άρτων...Η μαγειρική της νεομαμάς υπέροχη, τα λαζάνια με ελάχιστη μπεσαμέλ εξαιρετικά ελαφριά, αφού στην ιταλία τα μακαρόνια έρχονται στο τραπέζι σαν ενδιάμεσο μεταξύ ορεκτικού και κυρίως πρωτεϊνούχου πιάτου!

Η φωτογραφική δεν έλειπε από μια μίνι εκδρομή στη γειτονική Ασίζη, με προσκύνημα στον Άγιο Φραγκίσκο, τον "Φτωχούλη του Θεού".
Το χωριό, επίσης στην αγκαλιά ενός λόφου, με το μοναστήρι των Φραγκισκανών. Στο ναό, λειτουργία.







Στην κρύπτη, κατάνυξη. Προσευχή. Πολλά βουρκωμένα μάτια, που ζητούσαν βοήθεια.
  Ένιωθες πως βάδιζες εντός χώρου ιερού. Ένιωσα την ψυχή μου να πέφτει στα γόνατα. Το σώμα βέβαια ψωροπερήφανο, δεν ακολούθησε. Έγραψα το μνημόσυνο για τους παππούδες (την Κυριακή έκλειναν 4 χρόνια από τότε που έφυγε ο παππούς αλλά κρίμα να έγραφα μόνο το δικό του ,έτσι;) και τη γιαγιά μου. Τί σημασία έχει αν είμαστε Ορθόδοξοι ενώ η λειτουργία θα ήταν καθολική;













Στο ναό, ο Καρδούλης είχε τραβήξει την προσοχή όλων. "Μα τί χαρούμενο μωρό!" Και ο μοναχός που μόλις ολοκλήρωσε την λειτουργία, έπαιξε μαζί του για λίγο. "Παρουσία του Θεού" είπα στον Λάβη, που δεν πολυπιστεύει στην αγνότητα των μοναστηριών μα δεν απάντησε. Πνιγόταν από τη συγκίνηση.

"Ειρήνη", αναγράφεται στο γρασίδι έξω από το ναό. Γαλήνιοι βγήκαμε έξω. Η θέα μαγική αν και ο ήλιος μας έκανε καμώματα λόγω νύστας.

 Ήταν μια από τις επισκέψεις που μέσω του συναισθήματος δεν θα αφήσουν ποτέ τις αισθήσεις να την λησμονήσουν. Ευτυχώς.
 Ούτε το προσκύνημα ούτε την βραδινή βόλτα στον κατήφορο του χωριού από το μοναστήρι μέχρι το αυτοκίνητο.









Παλιά, το πλύσιμο των ρούχων στη βρύση σήμαινε πρόστιμο, ενώ τώρα που το νερό δεν είναι πόσιμο, η βρύση με την επιγραφή της θυμίζει την αρχιτεκτονική, την αυστηρότητα των νόμων αλλά και την φτώχεια των παλιών.

Στα σοκκάκια της Ασίζης νιώθεις πως περπατάς ως κομπάρσος ή και πρωταγωνιστής κάποιου ιστορικού μυθιστορήματος. 

 αν δεν γητευτείς από τη νυχτερινή θέα ή το άρωμα χειμωνανθών.

 Μια στάση στο δρόμο  της επιστροφής, για καφέ, κοντά στην εκκλησία της Santa Maria degli Angel, που ξεχώριζε μέσα στη νεφελώδη θέα από το μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου.

Σε αντίθεση με τους καφέδες που έτυχε να δοκιμάσουμε σε Φλωρεντία και Ρώμη, στις περιγραφές φίλων για τον χειρότερο καφέ στον κόσμο, αυτό που προσφέρεται στα ιταλικά καφέ της Ιταλίας-διότι στο εξωτερικό ο καφές τους είναι πολυδιαφημισμένος και πολυαγαπημένος-ο καφές εδώ ήταν υπέροχος. Το καφενείο, λειτουργεί από τον 19ο αιώνα, κι ενώ ως τυπική γυναίκα της οικογένειας της μάμμας μου, στις οκτώ το βράδυ παρέγγειλα καφέ (λάττε μακιάτο έστω), τα παιδιά παρέγγειλαν σοκολάτες, που περισσότερο σε επιδόρπιο έφερναν παρά σε ζεστό ρόφημα. Λευκή για τον λάβη, σοκολάτα πορτοκάλι για την νεομαμά, τσάι για τον νεομπαμπά. Όλα νόστιμα-ναι, τα δοκίμασα !Καλά, εκτός από το τσάι... :)))))
Στη Γερμανία, συχνά χρειάζεται δεύτερη δόση εσπρέσσο για να αισθανθείς καφέ μέσα στο λάττε μακκιάτο, εδώ όμως σέρβιραν σε ένα γυάλινο ποτήρι, το ζεστό γάλα με το αφρόγαλά του και τον εσπρέσσο, ξεχωριστά σε ...τσαγιερούλα, για να σου προσθέσεις όσο καφέ θέλεις. ΤΕΛΕΙΟΣ για μια λάτριδα του καφέ. Τ Ε Λ Ε Ι Ο Σ!!!
Δυστυχώς όμως η μέρα τελείωνε κι έπρεπε να επιστρέψουμε στο σπίτι, αφού η επομένη προβλεπόταν ατελείωτη με τις προετοιμασίες αλλά και το πάρτυ των γενεθλείων. Ετοιμάσαμε κανελλάκια και νουτελλάκια (τη φιλανδική συνταγή που έγραψα την περασμένη βδομάδα), φρέσκα πατατάκια από πράσινα πλανταίν (μπανάνες για μαγείρεμα. όσο πιο πράσινες τόσο πιο κοντά η γεύση τους στην πατάτα, όσο πιο ώριμες τόσο πιο γλυκές,πλανταίν βρίσκουμε σε ασιάτικα κι αφρικάνικα μπακάλικα), λουκουμάδες, κέικ ενώ το μπουφέ προστέθηκαν σάντουιτσς σπέσιαλ και τούρτα που είχαν παραγγείλει οι νεογονείς του Καρδούλη.



Τα γενέθλεια την επόμενη μέρα, με την παραδοσιακή παιδική τούρτα, τα παιδάκια να διασκεδάζουν, το μωρό μας να χαίρεται για όλη αυτή την προσοχή, τα χρωματιστά μπαλόνια, τα δώρα των φίλων, και τις ώρες να περνούνε πολύ γρήγορα.

Γρηγορότερα από ότι θα θέλαμε.




Κυριακή βρεθήκαμε στη Ρώμη.

Νεύρα νεύρα νεύρα που σου δημιουργεί αυτή η πόλη! Ίσως γιατί έρχεσαι από την οργανωμένη Γερμανία, ίσως γιατί είναι πλέον κατάντεια και όχι γραφικότητα η εμμονή τους με ...τον παλιό καιρό. Αιώνια πόλη, χωρίς κανένα σεβασμό στους τουρίστες που της δίνουν τα λεφτουδάκια τους.Αιώνια πόλη χωρίς οδηγίες χρήσης. :Ρ :)
Από τον σταθμό των λεωφορείων με τις τουαλέτες τρύπες, που σε ολόκληρο το δημοτικό σχολείο, δεν επισκέφτηκα ούτε μια φορά, πόσο μάλλον να καταδεχόμουνα τώρα, ακόμη και μετά από ταξίδι :Ρ
Τα πανάκριβα εισιτήρια για το αεροδρόμιο. Όποιος έχει έρθει στη Γερμανία θα πρόσεξε ότι μπορεί να κινηθεί σχετικά φθηνά με εισιτήριο ημέρας σε όλη την πόλη, συμπεριλαμβανουμένου και του αεροδρομίου.

Στα λεωφορεία ούτε ένα σχεδιάγραμμα της διαδρομής, ούτε ηχητική ή οπτική ανακοίνωση της επόμενης στάσης. Δεν χαθήκαμε γιατί είχα κολλήσει τα μάτια πάνω στο παράθυρο-αν μπορούσα να το ανοίξω θα θύμιζα σκυλί με το κεφάλι έξω από το παράθυρο...Αλλά αν είσαι τυφλός ή τουρίστας χωρίς σχεδιάγραμμα, είσαι καταδικασμένος να χαθείς μέσα στα λεωφορεία τους. Με μερικές ώρες στη διάθεση μας, δεν είχαμε πολυτέλεια χρόνου. Κινηθήκαμε αρχικώς με το Μετρό, με στάσεις στο Κολοσσαίο και την Αψίδα του Μ.Κωνσταντίνου, στον Απόστολο Πέτρο στην είσοδο του Βατικανού, φαγητό στα γρήγορα και αυτοσχέδιο τουρ με τα λεωφορεία για να δούμε έστω και μέρος της Ιταλικής Πρωτεύουσας.
Στο επόμενο ταξίδι στην Ιταλία, θα έχουμε περισσότερες μέρες στη διάθεση για οικογένεια αλλά και τουρισμό όπως τον καταλαβαίνουμε οι δυο μας. Και χωρίς τον Λάβη να μουρμουράει "Τέτοια τριτοκοσμική πρωτεύουσα-Μητρόπολις δεν την περίμενα στην Ευρώπη!" και όσα παιδάκια νομίζουν ότι η Αθήνα είναι χειρότερη είναι γιατί δεν έχουν πάει ποτέ στην Ρώμη!  Όσο για τη Λευκωσία...εμ λίγο μικρή για να την πεις Μητρόπολη ας ιν Πάρις Λάντον Ρόουμ Άθενς Μπερλίν.
Ευτυχώς η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Στο συντριβάνι βέβαια δεν με άφησαν να παίξω :(((((((((((((((