Eat Walk Love

 Κρύο το Σαββατοκύριακο αλλά ευτυχώς όχι τόσο βροχερό όσο οι προηγούμενες μέρες.
Λόγω του καιρού ανέβαλα το παγωτό καϊμάκι, κι έλεγα να φτιάξω μια μικρή τούρτα αφού την Κυριακή είχα γενέθλεια. Εμ, ναι...ούτε αυτήν δεν έφτιαξα τελικά. Θα σας κεράσω βόλτα στην εξοχή όμως και μια επίσκεψη σε αγαπημένο καφέ με σπιτικά γλυκά Καναδά.

Ο Μάρσαλ,το κουτάβι μας, ήθελε επειγόντως βόλτες, και μετά από 3 μέρες, που λόγω βροχής αναγκαστικά έμεινε στο σπίτι, αποφάσισα να μην του χαλάσω το χατήρι. Σάββατο, όλη μέρα στα μαγαζιά, στην τράπεζα, δουλειές, παντού ο γλυκός Μαρσαλάκος, που συνήθισε όλους τους θορύβους μιας Μεγαλούπολης, και κοντεύει να γίνει σωστός Λουκανικοπολίτης. Η μόνη στιγμή που αγχώθηκα ήταν στο κατάστημα υποδημάτων. Ο παράδεισος για οποιοδήποτε σκυλάκι! Παντού παπούτσια έτοιμα για μασούλημα! Αμ δε...Καμία συγκίνηση. Κάθισε φρόνιμος και μ΄άφησε να δοκιμάσω όσα παπούτσια ήθελα χωρίς γκρίνια. Πολύ καλύτερος συνοδός από τον Λάβη! :))))))))

Κυριακή περίπατος πρωινός στο πάρκο, γενέθλειο πρόγευμα στο σπίτι αφού το αγαπημένο μου γεύμα είναι ο,τιδήποτε έχει σχέση με πρωινό. Αργά το απόγευμα αποφασίσαμε να οδηγήσουμε λίγο έξω από την Λουκανικούπολη, 18 χλμ από το σπίτι μας, σε ένα καφέ που ανακαλύψαμε πέρσι,το οποίο ονομάζεται ... ανήκει σε μια Καναδή και στεγάζεται σ'ένα παμπάλαιο σπίτι, που κάποτε φιλοξενούσε εργάτες/δούλους του τοπικού φεουδάρχη και τώρα ανήκει στην πολιτιστική Κληρονομιά της Λουκανικούπολης... Σας το παρουσίασα και πέρσι αλλά χωρίς φωτογραφίες από τις λιχουδιές.

Πρώτος μπήκε στο αυτοκίνητο ο Μάρσαλ.
Ένα από τα καλά της Παγόχωρας είναι η αποδοχή των σκυλιών σε πολλούς χώρους. Τηλεφώνησα βέβαια προηγουμένως για να το επιβεβαιώσω, και όταν φτάσαμε εκεί βρήκαμε 10 σκύλους, που συνόδευαν μια παρέα 4 ατόμων, που μάλλον ζούνε στο συγκεκριμένο χωριό. Ξετρελλάθηκε το κουταβάκι μας, καθίσαμε για λίγο στην αυλή με τα τραπέζια αλά μπίαργκάρντεν μέχρι να χορτάσει παιχνίδι, και ακολούθως μπήκαμε στον εσωτερικό χώρο του καφέ αφού ο Λάβης είχε ξεχάσει το μπουφάν του και το κρύο είχε αρχίσει να γίνεται τσουχτερό.

Σ΄αυτό το καφέ, φιλοξενείται κάθε φορά κι άλλος καλλιτέχνης...



ενώ τα γλυκά είναι φρέσκα και κάθε βδομάδα διαφορετικά. Υπάρχει πάντα κάποιο γλυκό σοκολάτας κι ένα είδος τσίζκεϊκ και τα υπόλοιπα φτιάχνονται με εποχιακά φρούτα, φρεσκότατα και ...σπιτικά. Λόγω της ώρας, η σοκολατένια τούρτα είχε τελειώσει, όπως και το τσίζκέικ.
 Ο Λάβης, παρέγγειλε καναδέζικο κάρροτ κέικ, το οποίο ήταν λασπωμένο. Βέβαια ο αγαπημένος μου το καταβρόχθισε αφού παρά το κακό ψήσιμο ήταν πεντανόστιμο,όπως είπε. Το γλάσο από τυρί κρέμα καταπληκτικό. Το σερβίρισμα,που έκανε ο άνδρας της Λιν ήταν απογοητευτικό,όπως βλέπουμε στην φωτογραφία. Τα κορίτσια του σερβιρίσματος έλειπαν και τα δύο,έτσι μάλλον λύση ανάγκης,της τελευταίας στιγμής,από αυτές που συναντάς καμιά φορά σε μικρές οικογειακές "επιχειρήσεις" . Η ιδιοκτήτρια όμως έλαμπε,έκανε τον γύρο της ανάμεσα στα τραπέζια, έπαιζε με τα σκυλάκια,απολογήθηκε για την μικροαλλαγή στο σερβίρισμα αλλά τα κορίτσια είχαν εξετάσεις/διακοπές...κατανοητό στις τελευταίες μέρες του Ιούλη.


Συνοδός του καροττογλυκού η λευκή σοκολάτα μ΄εσπρέσσο,το οποίο ησύχαζε την γλύκα της σοκολάτας και ο Λάβης την βρήκε τόσο καταπληκτική,που παρέγγειλε και δεύτερη.















Εγώ προτίμησα την σούπα λαχανικών με δεντρολίβανο,που είχα ξαναδοκιμάσει πέρσι, και ένα ζεστό νερό με φρέσκια μέντα/δυόσμο.

Τσάι κήπος στο ποτήρι μας δηλαδή.




 Η σούπα σαν ζωγραφιά, γαρνιρισμένη με ξηρούς καρπούς κι ανθισμένο δεντρολίβανο (νομίζω); Φτιαγμένη την ίδια μέρα, να νιώθεις τραγανά κομματάκια λαχανικών, επιστεγασμένη νοστιμιά με τ΄άρωμα του βοτάνου. Με ψωμάκι, χωρίς λουκάνικο αυτή τη φορά. Υ Π Ε Ρ Ο Χ Η !







Και μετά βόλτα.

 Στο ρυάκι,


 και στην γειτονική περιοχή, προστατευόμενη κι ολάνθιστη,πολύχρωμη  (κρίμα να την πεις πράσινη) ζώνη.
Λουλουδάκια που δεν αναγνωρίζω,

ο Μάρσαλ απαλλάχτηκε από το λουρί κι αφήνιασε από την ελευθερία,(η περιοχή μάλλον του θύμιζε αυτήν στην οποία γεννήθηκε και πέρασε τους πρώτους 2 μήνες της 3μηνης ζωούλας του)χάθηκε στο λειβάδι σαν την Λώρα,εμφανίστηκε μετά από λίγο, άρχισαν τα τρεξίματα με τον Λάβη κι εγώ βιντεογραφούσα,τεζάρανε επιτέλους (χαχαχα) πέφτοντας και οι δύο χάμω,βρήκα ευκαιρία για φωτογραφίες, να στείλουμε και στην Κυρία του-κάθε βδομάδα στέλλουμε- για να τον καμαρώσει που μεγάλωσε τόσο!

Μέσα στο λειβάδι ένα κτιστό απόφθεγμα του Φρειδερίκου Νίτσε : "Auch das geringste Schaffen steht hoher als das Reden über Geschaffenes", που ίσως μεταφρασμένο να ειπωθεί ως "Ακόμη και η παραμικρή ενέργεια/πράξη/δημιουργία είναι ανώτερη της φλυαρίας για τη δημιουργία". Μ΄άρεσε που  κτίστηκε μέσα στη Φύση,όπου σύμφωνα με τον φιλόσοφο, ο άνθρωπος νιώθει ο εαυτός του,ελεύθερος, διότι η Φύση ούτε τον κρίνει ούτε τον σχολιάζει.

και ω ναι, ήμασταν στην άκρη της Λουκανικούπολης.

 Υποσχεθήκαμε στον Μάρσαλ και σε μας να κάνουμε αυτή τη διαδρομή πιο συχνά,
με καλό καιρό για πικνικ, βιβλία κι εφημερίδες και το σκυλάκι ελεύθερο να τρέχει,να παίζει,να ευχαριστιέται τη Φύση.
Κι εμείς αναγνώσεις σε καθαρό οξυγόνο...

Ελπίζω να δρόσισα τη ζέστη σας... :)))))))))