τα μαύρα μάτια σου όταν τα βλέπω με ζαλίζουνε

Ύμνος στο λουβί, όπως το λέμε στην Κύπρο. Το μαυρομμάτικο όπως το λέμε στην Ελλάδα. Άλλα ονόματα, φαντάζομαι μπόλικα.
Ξερό ή φρέσκο, με σέσκουλα (λάχανα) ή κολοκύθια, τηγανητό ή βραστό, σε σαλάτα ή κοκκινιστό ή ακόμα και δε άφρικαν γουέι, λατρεύω το!

Ήμουν από τα παιδάκια που προτιμούσαν όσπριο παρά κρέας, μεγαλώνοντας παρέμεινε σταθερή και η προτίμηση. Όταν είμαι στο νησί, η μαμά μου χαίρεται γιατί μπορεί να μαγειρέψει λουβί και να μην αναγκαστεί να το πετάξει , αφού οι άντρες της φαμίλιας δεν θέλουνε ούτε ζωγραφιστό να το δούνε: ο παπάς μου γιατί ως φοιτητής, σε περιόδους απόλυτης απενταρίας το έτρωγε για βδομάδες, και τα αδέρφια μου διότι είναι ιδιότροποι και κρεατοφάγοι. Όσπριο ούτε να το μυρίσουν. Τί να πεις!

Νόμιζα όμως ότι τα λουβιά είναι ζόρικα σαν τα φασόλια. Θέλουν νεράκι, ώρες υπομονής και πάλι νεράκι.
Τελικά είναι σαν τις φακές. Βράσιμο, στάγγισμα του πρώτου "νερού" και μετά βράσιμο για σαράντα λεπτά με μια ώρα. Τόσο χρειάστηκα δηλαδή εγώ με την κανονική κατσαρόλα. Με του ατμού φαντάζομαι, σε λιγότερο κι από δέκα λεπτά! Τουλάχιστον έτσι λέει η μάμμα μου. Δεν θυμάμαι.

Δεν γράφω υλικά διότι απλά έβρασα τα μαυρομμάτικα σε νερό. Άντε και λίγο αλάτι.

Μετά, τα έκανα σαλάτα: ντοματούλα,αγγουράκι,μαϊντανός, λαδολέμονο. Ακόμα λίγο αλατάκι.
Και βουαλά ένα μιαμ Μεσογείου: