Παιδικές Γεύσεις 1

Παιδικές Γεύσεις. Απλές, χρωματιστές, αγαπημένες.

Μπορεί στη μοντέρνα κουζίνα να υπάρχουν απίθανες κι ατίθασες σμίξεις, που γητεύουν όραση και όσφρηση μα ως σήμερα κανένα πιάτο δεν ξυπνάει το βίντεο της ζωής, όπως το ξυπνάνε οι γεύσεις που ήταν στην σκηνή στα μικρά μικρά μου χρόνια. Βίντεο και όχι εικόνες διότι ξυπνάνε όλες οι αισθήσεις, επιστρέφουν αγαπημένοι από την άλλη όχθη για αγκαλιά,ξύλο με δευτεροξάδερφα, τα πόδια γεμίζουν πάλι λάσπες στην αυλή της γιαγιάς, τα παπούτσια άμμο γιατί βαρεθήκαμε το ταβερνάκι και τρέξαμε στην παραλία. Χαλί αυτοπροσκαλεμένη η ελληνική μουσική των 80ς.

Πρώτο πιάτο:Αυγό μισοψημένο, κι ανακατεμένο με μπουκίτσες ψωμιού

Το απόλυτο "νηπιακό" πιάτο, που έφτιαχνε για τα εγγόνια της η γιαγιά στο χωριό. Μέχρι σήμερα, το φτιάχνω 1-2 φορές τον χρόνο, κι ας με κοροϊδεύει ο Λάβης κι ας ενοχλείται η μάμα μου πως "είσαι κοτζάμ γυναίκα και τρως φαϊ για μωρά!"
Το πρώτο κουταλάκι, φέρνει τη γιαγιά, με ελεύθερα τα μαλλιά από δίχτυ και μαντήλι, φοράει ακόμη χρωματιστά ρούχα και μόλις έχει αγγίξει τα 60. Μπορεί να φωνάζει ν'αφἠσουμε ήσυχα τα κουνέλια, να σταματήσουμε να πειράζουμε τις κότες, να κατεβούμε από τη λεμονιά. Τσιριχτή φωνή, να σου κόβει την ανάσα.  Ο παππούς βράζει γάλα για όλους,μέσα στο μεγάλο μπρίκι. Ο ξάδερφος δεν θέλει να φάει, άστομος μέχρι σήμερα. Όταν όμως ήρθε σπίτι μας, και του έφτιαξα για πλάκα, το Πρόγευμα μας, ζήτησε και δεύτερη μερίδα, γελώντας  το σημάδι στον δείκτη, που τον είχε δαγκώσει ο πετεινός, πανοιμοιότυπο με το δικό μου.

Συνοδευτικά:

1)Λεμόνι με αλάτι

Καλά, δεν είναι αγαπημένη γεύση. Όμως έπρεπε ν΄αποδείξω στον ξάδερφο ότι δεν με ένοιαζε η λεμονίλα. Σκαρφαλώναμε στη λεμονιά -φωνές η γιαγιά φωνές και οι μαμάδες να κατέβουμε-και μαζεύαμε τα λεμόνια. Από κάτω οι πιο μικροί, η αδερφή του και ο αδερφός μου, να μαζεύουνε αυτά που τους ρίχναμε. Τα περισσότερα λεμόνια εννοείται πως κατέληγαν σε σακκούλια με προορισμό τα σπίτια των γονιών μας. Τα πιο ζουμερά όμως, τα κόβαμε επί τόπου, ρίχανε κι αλάτι, μιάμι μιαμ.Όταν επιτέλους ήρθαν τα δέκατα γενέθλεια, και μια άλφα λογική, που δεν επέτρεπε τέτοιες παιδικότητες, παραδέχθηκα πως μισούσα το σκέτο λεμόνι κι αποσύρθηκα...στο μεταξύ η λεμονιά δεν άντεχε το μπόι μας, περιοριστήκαμε στην αυλή και στους κάμπους. 

Μερικά χρόνια αργότερα βέβαια, μάθαμε πως το λεμόνι και το αλάτι ταιριάζουν πολύ στην τεκίλα! Αυτό όμως ανήκει σε άλλη κατηγορία γεύσεων...χικ γεύσεων! :)))))))))))))))))))))))))

2) Κόνναρα

"Μα χαρκέσαι τρώω κόνναρα;"  ="Νομίζεις πως τρώω κουτόχαρτο;"

Παρά αυτή την τυπική έκφραση της κυπριακής διαλέκτου, τα κόνναρα είναι νοστιμότατα μπισκότα της φύσης. Πώς αλλιώς να περιγράψεις την τέλεια τους γεύση;

Δεν ξέρω πως ονομάζονται στη νεοελληνική, μπορεί βέβαια να έχουν την ίδια ονομασία. 

Έξω από το σπίτι στο χωριό υπήρχε μια Κονναρκά θηρίο, ένας γιγάντιος θάμνος, φορτωμένος με τον πολύτιμο καρπό του, που θερίζαμε όποτε πηγαίναμε στης γιαγιάς. Τώρα ποιά εποχή ακριβώς, θα σας γελάσω. Ο καρπός είναι μικρός, σφαιρικός, σε καραμελένιο χρώμα. Η γεύση είπαμε, σαν μπισκότου...όσο μπορώ να την θυμηθώ δηλαδή αφού κονναρκά έχει δεκαετία να δω, το θερκό το έκαψε μια φωτιά, και το μόνο που μας σταμάτησε τότε από το να θυμώσουμε στη γειτόνισσα που το έκαψε."Λόγω των θερκών "επέμενε, αφού στο μυαλό της φίδια έκρυβε μόνο ο θάμνος μας και όχι οι γειτονικοί κάμποι με τα ξερά χόρτα και τις παπουτσοσυκιές (φραγκοσυκιές) !!!- ήταν ο σεβασμός για τα χρόνια της.Στην πραγματικότητα βέβαια, την πείραζε το παιδομάνι.

3) Βατοί

Δηλαδή βατόμουρα. Μωβ και ολόγλυκα, κοκκινωπά και ξινούλικα. Να κάνουμε διαγωνισμό με τις δευτεροξαδέρφες ποιάς η γλώσσα είναι η πιο μωβ! Εννοείται πως κέρδιζα! :Ρ εξού και το όνομα!

Στα θρυλικά κρασοχώρια της Λεμεσού το πατρικό χωριό των πατρικών παππούδων.

Περήφανο Κεφαλοχώρι, με περιουσία μέχρι τη Λεμεσό, εγκαταλελειμένο στη δεκαετία του 70 λόγω αστυφιλίας, έγινε παιδικός καλοκαιρινός παράδεισος τη δεκαετία του 80.

Γύρω από το παλιό, περήφανο Σχολείο,με το ρυάκι του, πυκνές οι βατομουριές, οι βάτοι. Η γιαγιά της Λευκωσίας, που τα καλοκαίρια δεν άντεχε τη ζέστη κι ανέβαιναν στο βουνό με τον παππού μέχρι τις αρχές του Νοέμβρη,με φόρτωνε με ένα τάπερ ώστε να μην κλαίνε τα μικρά ξαδερφάκια που έπρεπε να μείνουν στο σπίτι. Κάθε μέρα η ίδια γκρίνια, κάθε μέρα το κλάμα της ξαδέρφης, που ήθελε να έρθει μαζί "στα Σχολεία", κάθε μεσημέρι επέστρεφα ιδρωμένη, γεμάτη χώματα αλλά με το ταπεράκι των μικρών γεμάτο."Ήρτες αππάρα (αλόγα χαϊδευτικό για το αεικίνητη) μου;"ρωτούσε η γιαγιά και μετά έστρωνε το τραπέζι. Ρουτίνα αγαπημένη. Μετά το φαγητό, τρώγαν τα μικρά τα πλυμένα βατόμουρα, πάντα γέμιζε μωβ χυμό η σαλιαρίστρα του πιο μικρού. Εγώ βέβαια δεν ήθελα, είχα χορτάσει από το πρωί. Πλυμένα στο παγωμένο καθαρό ρυάκι, όπου βρέχαμε και πολλές φορές τα πόδια-φορώντας τα σάνδαλα οι άτσαλοι, αφαιρώντας τα οι πιο συγυρισμένοι. Μεγαλώνοντας, άφησα το μάζεμα στους μικρούς. Σήμερα, έχουν μπαζώσει το ρυάκι. Χάθηκαν και οι βατοί μαζί του. Και στα σχολεία δεν θα πήγαινα ούτε για περίπατο αν δεν ήταν η θέα της Λεμεσιάνικης παραλίας. Η αγαπημένη θέα.

(συνεχίζεται)