Φαγητό για Όλους

Αν κάποιος ιστορικός άνοιγε την ελληνική μαγειρομπλογκόσφαιρα σε εκατόν χρόνια, τί θα έγραφε για μας; Πως είμαστε πλούσιοι,αναίσθητοι ή αισιόδοξοι όσον αφορά την κρίση και τα μέτρα λιτότητας;
Είναι εποχές που η μαγειρική τέχνη πρέπει να κλειστεί στη ντουλάπα της και η ανταλλαγή συνταγών να σταματήσει για χάρη της Αλλαγής και της Φτώχειας στην οποία μας σέρνουνε με καθόλου δημοκρατικό τρόπο οι Τράπεζες και οι Ελάχιστοι;

Η Ελλάδα πτωχεύει,στην Ισπανία κτίζονται παραγκούπολεις,  η Ευρώπη πτωχεύει, ο κόσμος πεινά. Κι αναρωτιέμαι: Πόσες φορές πτώχευσε η Ελλάδα όταν ζούσαν οι γονείς και οι παππούδες μας; Πόσο επηρέασε τη ζωή τους,που ούτως ή άλλως ήταν σκληρή;
Μήπως τα σπίτια τους που κτίζονταν σχεδόν πρόχειρα και σίγουρα χωρίς κάποιο αρχιτεκτονικό σχέδιο,δεν ήταν στην ουσία καλύβες και παράγκες; Κι όμως, γνώρισα πολλούς Άρχοντες στα φτωχόσπιτα που προλάβαμε εμείς τα παιδιά της δεκαετίας 80-90.

Πρώτη φορά είδα ζητιάνο στην Κύπρο, πριν 2 χρόνια. Μπορεί και 3. Ποτέ προηγουμένως δεν είχα δει στη Νήσο. Δεν φοβήθηκα. Όλοι γνωρίζουμε πραγματικά φτωχές οικογένειες,που περισσότερο η Μοίρα σε κακό παιχνίδι με την Υγεία και όχι η Τεμπελιά σημάδεψαν την ανέχειά τους.

Στα μικρά μου εύρισκα ξεδιάντροπη μια γιαγιά γειτόνισσα της γιαγιάς στο χωριό, που ερχόταν πάντα τα μεσημέρια για φαγητό. Σχεδόν καθημερινά. Μεγαλώνοντας έμαθα πως η γυναίκα είχε μείνει χήρα πολύ νωρίς,και δούλευε σε πλουσιόσπιτα στην Χώρα για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Η γιαγιά μου με την σοφία της είχε ανοίξει το σπίτι της από την αρχή για όποιον είχε ανάγκη,παρά τη δική της φτώχεια. Δεν ένιωθε φτωχή;  Λυπάμαι που δεν ξέρω τί ένιωθε η γιαγιά μου,όταν φορούσε ένα ολόκληρο χρόνο 2 φορέματα.Το τρίτο ήταν το κυριακάτικο της,τα καλά της για την Εκκλησία και τις Επισκέψεις.
" Για όλους έχει ο Θεός!Δόξα σοι!" έλεγε συχνά κάνοντας τον σταυρό της. Ψωμί θα ζύμωνε και φάνταζε σα να πολλαπλασιαζότανε η ζύμη με την σιωπηλή της προσευχή. Έφτιαχνε το ψωμί κι έδινε στη γειτόνισσά της,που μετά από δεκαετίας καθαρίσματος τα κόκκαλα της και ο γιατρός δεν της επέτρεπαν κούραση. Έπαιρνε και στην Εκκλησία,να τα δώσει ο Ιερέας όπου νόμιζε πως τα είχαν ανάγκη. Δεν το ακούσαμε ποτέ, το έμαθα μόνο όταν μερικά καλοκαίρια τη βοηθούσα να κουβαλήσουμε τα ψωμιά και τα κουλούρια. Αν είχαν μαζευτεί αρκετές ελιές ή αν είχε φτιάξει περισσότερο τραχανά,περίμενε να πάω στο χωριό να με "πέψει" κρυφά σε ένα δύο σπιτάκια. Έμενε βέβαια κι αυτό μυστικό μας...

 Οι γονείς μου με τη σειρά τους,βοηθούν σιωπηλά. Αν έγραφα περισσότερα, και τύγχαινε ποτέ να τα διαβάσουν, θα θύμωναν για αυτό σταματώ.
Στα βήματα τους αργώ να φτάσω,δυστυχώς.
Στον δρόμο συναντώ καθημερινά ζητιάνους. (...) Αν με ευχαριστήσουν, ντρέπομαι. Ντρέπομαι διότι υποστηρίζω με τον τρόπο μου ένα σύστημα που μας μεταφέρει όλους πιο κοντά στην απελπισία παρά στην ευμάρεια.

Σε πιο οργανωμένο στάδιο,στην Παγόχωρα υπάρχει η δωρεά φαγητού σε συνανθρώπους μας, που το έχουν πραγματική ανάγκη. Λαχανικά,κρέας,γάλα,ψωμί,τα πάντα δίνονται στις "Τράπεζες Τροφίμων",όπου όποιος έχει την ανάλογη ταυτότητα/κάρτα,μπορεί να πάρει δωρεάν ή να πληρώσει 1-2 ευρώ για όλα. Δεν είμαι ακριβώς σίγουρη για τη διαδικασία και τις λεπτομέρειες.
Στο σούπερμαρκετ της γειτονιάς μας, το φορτηγάκι έρχεται 3 φορές τη βδομάδα. Τις υπόλοιπες δύο μέρες δυστυχώς, πετιέται πολύ φαγητό: κρέας που έφτασε η ημερομηνία λήξης, λαχανικά που θα μπορούσαν να μαγειρευτούν ακόμη και την επομένη,φρούτα που θα μπορούσανε να γίνουνε χυμός. Σε μια συζήτηση με την υπεύθυνη του υποκαταστήματος,η μόνη λύση είναι να έρχεται καθημερινά το φορτηγάκι,κάτι αδύνατο προς το παρόν. Δεν υπάρχουν αρκετοί εθελοντές και χρήματα ενώ ο αριθμός των φτωχών,μεγαλώνει ολοένα.

Στην Λουκανικούπολη υπάρχουν πολλοί Φούρνοι που πουλάνε "Χτεσινό Ψωμί" σε χαμηλότατες τιμές,διευκολύνοντας έτσι πολύ κόσμο. Πρόσφατα με το που έκλεισε το ταμείο,είδα μια πωλήτρια να δίνει ό,τι έμεινε σε ανθρώπους που ζουν στον δρόμο.

Μη θέλοντας να επεκταθώ άλλο στα της Παγόχωρας, θα ήθελα να σας καλέσω στο Κτίσιμο μιας Λίστας με Οργανώσεις ή Εθελοντισμό της Γειτονιάς που γνωρίζετε πως υπάρχει στην περιοχή,στον δήμο ή στην Πόλη σας. Κι αν δεν υπάρχει,μπορούμε να φτιάξουμε.
Όλοι μπορούμε να βρεθούμε στη θέση της ανεργίας και της ανάγκης σιωπηλής βοήθειας.

Ίσως ν΄αρχίζαμε ένα νέο μπλογκ όπου θα καταγράφαμε κάτι τέτοιο;
Τί πιστεύετε ότι μπορούμε να κάνουμε για τους γείτονες μας;
Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε;

Στην σελίδα  ΜΠΟΡΟΥΜΕ θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες.